مقایسه ی کیفیت زندگی در مبتلایان به آکنه و ویتیلیگو

زمینه و هدف: ویتیلیگو و آکنه از بیماری های مزمن پوستی شایع با تأثیرات زیبایی شناختی بوده که جنبه های مختلف کیفیت زندگی را متأثر می سازند. این مطالعه جهت ارزیابی کیفیت زندگی در مبتلایان به آکنه یا ویتیلیگو و بررسی متغیرهای مؤثر برآن طراحی شد. روش کار: این مطالعه ی مقطعی بر روی 132 بیمار مبتلا به ویتیلیگو و 136 بیمار مبتلا به آکنه انجام گرفت. داده های بیماران با استفاده از پرسش نامه ای برای جمع آوری اطلاعات دموگرافیک و پرسش نامه ی کیفیت زندگی (dermatology life quality index [dlqi]) گردآوری شد. سپس داده ها با استفاده از نسخه ی 16 نرم افزار spss مورد توصیف و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی مبتلایان به ویتیلیگو و آکنه به ترتیب 7/5±8/22 و 5/11±9/28 سال بود. فراوانی نسبی زنان در مبتلایان ویتیلیگو و آکنه به ترتیب برابر 5/54% و 8/83% بود که بیماران ازنظر سن و جنس به روش طبقه بندی همسان شدند. بین نمره ی کیفیت زندگی با سن، تأهل، شغل، سکونت، تحصیلات و سن ابتلا در گروه بیماران ویتیلیگو ارتباط معنادار آماری پیدا نشد. بین نمره ی کیفیت زندگی با سن، تأهل، شغل، سکونت، تحصیلات و سن ابتلا در گروه بیماران آکنه نیز ارتباط معنادار آماری پیدا نشد. میانگین نمره ی کیفیت زندگی در گروه ویتیلیگو و آکنه به ترتیب 75/6 و 05/7 بود که ازنظر آماری معنادار نبود (08/0p=)، ولی در دو خرده مقیاس احساسات و علائم (002/0p=) و خرده مقیاس روابط شخصی (02/0p=) تفاوت معنادار وجود داشت. مبتلایان به ویتیلیگوی مزمن تر به طور قابل ملاحظه ای کیفیت زندگی پایین تری داشتند (008/0p=). بین کیفیت زندگی و شکل درگیری در ویتیلیگو رابطه ی معنادار آماری یافت شد و مبتلایان به فرم منتشر نسبت به فرم موضعی نمره ی کیفیت زندگی بالاتری کسب کردند (032/0p=). در مبتلایان به آکنه، در صورت ابتلا به فرم شدید آکنه کیفیت زندگی افت بیشتری کرده بود (002/0p=). میانگین نمره ی کیفیت زندگی برحسب جنس در هیچ یک از بیماری ها تفاوت معنی دار نداشت. اختلاف میانگین نمره ی کیفیت زندگی بین دو گروه ویتیلیگو و آکنه برحسب متغیرهای شغل، سکونت و تحصیلات ازطریق آزمون آنالیز واریانس دوطرفه نیز ازنظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: در این مطالعه کیفیت زندگی مبتلایان به آکنه و ویتیلیگو تحت تأثیر ماهیت، شدت و وسعت بیماری و مدت ابتلا قرار دارد. این نتایج لزوم توجه پزشکان و روان شناسان را در اداره ی این بیماران به گروه های در معرض خطر ازنظر کیفیت زندگی جهت مؤثرتربودن درمان مشخص می سازد.